Είναι κάποιοι άνθρωποι που σου φτιάχνουν το κέφι. Που μόλις τους δεις, είναι πάντα με ένα χαμόγελο, ακόμα κι αν ξέρεις ότι περνούν δυσκολία. Που σπάνια , εξαιρετικά σπάνια θα τους ακούσεις να γκρινιάζουν. Κι ακόμα και τότε δεν είναι ακριβώς γκρίνια, γιατί στο τέλος ένα χαμόγελο αισιοδοξίας λέει: Όλα θα πάνε όπως είναι το καλύτερο. Που θα θαυμάσουν την λεπτομέρεια στο ρούχο που φοράς και δεν θα ξεχάσουν να σου διηγηθούν ένα αστείο περιστατικό , για να σε κάνουν να γελάσεις. Αυτοί οι άνθρωποι εκπέμπουν μια λάμψη από ένα φως, που είναι ακριβώς αυτό το φως της χαράς.
Κι από την άλλη είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα τους ακούσεις να πουν καλό λόγο. Λες : τι ωραία ρούχα που φοράς! Και η απάντηση είναι: α, σιγά είναι ένα παλιό φόρεμα, που δεν με κολακεύει κιόλας. Που όταν έχει ζέστη θα γκρινιάξουν γιατί δεν φυσάει βοριαδάκι κι όταν πιάσουν τα κρύα θα αρχίσουν την μουρμούρα για την ακρίβεια της θέρμανσης. Που στο λεωφορείο θα πιάσουν την συζήτηση φωναχτά για την νεολαία που δεν έχει αξίες/αρχές/ιδανικά/είναι με ένα κινητό στο χέρι/δεν σηκώνονται να καθίσει η “ηλικιωμένη” που δεν ήθελε  να καθίσει, που στην εκκλησία θα παρεξηγήσουν την μαμά με το παιδάκι που κόβει βόλτες, που στο σπίτι τους δεν θα καλοσωρίσουν ποτέ με χαμόγελο τους δικούς τους και που στην εργασία τους δεν απαντούν ποτέ στην καλημέρα που τους απευθύνεις. Οι άνθρωποι αυτοί συνοδεύονται από ένα μαύρο σύννεφο, που κρύβει τον ήλιο, ακόμα και την πιο λαμπερή μέρα.
Αν το σκεφτείς, είναι πιο εύκολο να γκρινιάξεις. Τους καταλαβαίνω. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι χαρούμενος, γιατί πρέπει να προσέχεις τις λεπτομέρειες που ομορφαίνουν τη ζωή, να δουλεύεις το θυμό σου, την πίκρα και την στεναχώρια σου. Είναι πιο εύκολο να κατηγορήσεις ένα σύστημα ή ένα κοινωνικό σύνολο ή έναν άνθρωπο για ό,τι κακό σου συμβαίνει, παρά  να αποφασίσεις πως μπορείς να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Γιατί τελικά είναι πιο δύσκολο να πεις ευχαριστώ, χωρίς να ξέρεις πόσο δυσκολεύτηκες κάποιος για να σε εξυπηρετήσεις, ενώ σου βγαίνει αβίαστα το παράπονο και η γκρίνια για ό,τι σε ξεβολεύει.
Είναι τρόπος ζωής η ευχαριστιακή προσέγγιση της ζωής μας. Να ξυπνάς κάθε μέρα και να λες δόξα τω Θεώ. Να μην αφήνεις την μαυρίλα να σε καταβάλει και να σε πλακώνει. Να μην ξεκινάς τις φράσεις σου με “μην” και με “δεν”, αλλά να τις ξεκινάς με “πιστεύω πως” , “έχω την ελπίδα”, “θα προσπαθήσω”, “είμαι αισιόδοξος”.
Η χαρά δεν είναι μια κατάσταση στην οποία τραγουδάμε και τρέχουμε ανέμελα στα λιβάδια.  Είναι η σκέψη που θα κάνουμε να είναι η θετική κι όχι η απαισιόδοξη. Είναι η δυνατότητα να μην μένουμε στην ατυχία, το λάθος και την δυσκολία, αλλά την επόμενη στιγμή, να σηκωθούμε και να προσπαθήσουμε ξανά να συνεχίσουμε. Είναι η προσπάθεια να βρούμε λύση. Είναι η ετοιμότητα να αναγνωρίσουμε την στιγμή της ευτυχίας και να την ζήσουμε στα γεμάτα.
Είναι τρόπος ζωής, που είναι πιο δύσκολος, γιατί θέλει δουλειά του εαυτού μας. Να τον γνωρίσουμε, να εντοπίσουμε τι λάθη κάνει στην συμπεριφορά του, ποιοι είναι αυτοί οι αυτοματισμοί που μας πηγαίνουν πίσω. Θέλει δουλειά και θέλει να ταπεινωθούμε μπροστά στα μάτια του τέλειου εαυτού μας.
Όμως αξίζει τον κόπο. Αξίζει τον κόπο, γιατί η ομορφιά μέσα μας και γύρω μας είναι πολύ περισσότερη από την ασχήμια και την μιζέρια. Γιατί είναι όμορφο να νιώθεις χαρούμενος και ικανοποιημένος ακόμα και με τα πιο απλά, όπως τα μικρά παιδιά. Γιατί τελικά αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας: να είμαστε χαρούμενοι, να ζήσουμε ευτυχισμένοι.
Κι ένας εύκολος τρόπος να ξεκινήσεις , είναι να χαμογελάς λίγο περισσότερο. Στον σύντροφο, στα παιδιά, στη φίλη, στην μαμά σου, στον δημόσιο υπάλληλο, στον πελάτη, στον εαυτό σου στον καθρέφτη! Θα δεις ότι όλα θα κυλήσουν πιο εύκολα.
Είναι όμορφο να φέρνεις την λιακάδα, ακόμα και μέσα στον χειμώνα.
Εγώ έτσι ξεκίνησα κι αυτό προσπαθώ να κάνω και αλήθεια σας το λέω, δουλεύει.
Έτσι κι αλλιώς λέει, το χαμόγελο είναι μια καμπύλη που όλα τα ισιώνει!
Χαμογέλα λίγο λοιπόν!
Σας φιλώ!