Το κοριτσάκι μου το μεγάλο διαβάζει πλέον και γράφει κανονικά. Όμορφα, στρογγυλά γράμματα, τα τετράδια γεμίζουν άριστα και η Κωνσταντίνα αυτοπεποίθηση! Μια από τις πολλές αγωνίες που είχα ήταν η αυτοπεποίθησή της, που πέρσι δοκιμάστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και κάναμε μεγάλο αγώνα όλη τη χρονιά με αυτό το θέμα. Φέτος, δόξα τω Θεώ, καμία σχέση. 

Το δημοτικό λοιπόν είναι πια γεγονός. Όλα τα άγχη μας ξεπεράστηκαν, τι δασκάλα θα έχουμε, πώς θα διαβάζουμε, πότε θα μάθει να διαβάζει και να γράφει. Όλα πήραν το δρόμο τους, ήρεμα και ήσυχα, χωρίς φασαρίες και πανικό.

Η δασκάλα μας είναι πάρα πολύ καλή, δουλεύει ακριβώς όπως ήθελα και βλέπω καθημερινά τα καλά αποτελέσματα της δουλειάς. Μέχρι στιγμής δεν μου έχει παραπονεθεί καθόλου η Κωνσταντίνα, ίσα ίσα, πλέον με συγκρίνει μαζί της , με αποκορύφωμα κάποια στιγμή που κάτι λέγαμε για την ορθογραφία , γυρίζει και μου λέει: “Μαμά, ξέρεις και συ σχεδόν όσα η δασκάλα μου, είσαι λίγο δασκάλα…” (το ότι έχω πέσει σε χαμηλότερο σκαλοπάτι η μάνα, το αφήνω ασχολίαστο… κλάψ!!)

Μέσα από όλη αυτή την καινούργια καθημερινότητα ανακάλυψα ένα χαρακτηριστικό της, που πίστευα ότι δεν το είχε. Πείσμα. Ήξερα ότι η μικρή μου είναι πεισματάρα και δεν αφήνει τίποτα που να μην προσπαθήσει να το κάνει. Αλλά για τη μεγάλη, έβλεπα γενικά μια παραίτηση, ένα “μαμά έλα να μου το κάνεις εσύ”. Όμως όχι. Στα γράμματα πεισμώνει και επιμένει, μέχρι να τα καταφέρει, τέλεια. Στην πισίνα αφήνει πίσω τα κλάμματα και προσπαθεί, να μην πιάσει τον τοίχο, να κάνει την άσκηση, να πάει σε  κάθε μάθημα και λίγο πιο μακριά. Κι εγώ χαίρομαι. Γιατί το παιδάκι μου μεγαλώνει και καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει μόνη της όσα χρειάζεται. Αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό, η αρχή για όλες τις γνώσεις.

Στο μεταξύ έφυγε και το πρώτο δόντι της… Τι συγκίνηση κι αυτή!! Ξαφνικά ένα φαφούτικο χαμογελάκι και μια νεράιδα, που ήρθε εκεί που κανείς δεν την περίμενε! 

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε κι εμείς το Δημοτικό… Η Κωνσταντίνα πρώτη φορά, η μαμά για δεύτερη…. Και σε λίγα χρόνια και τρίτη…
Και η Βαγγελίτσα στο χορό, μιας και παίρνει το βιβλίο της προγραφής της  και τους μαρκαδόρους της και κάθεται παρέα μας να μελετήσει. Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό το μικρούλι την ώρα της μελέτης. Όμως μόνη της βρήκε τη λύση. Πήρε ένα από τα βιβλία της, κάθισε δίπλα μας και από τότε το καθιέρωσε.

Άλλες φορές παίρνει το ψαλίδι , γιατί ” μαμά, η κυρία μας, μας είπε ότι πια μεγαλώσαμε και πρέπει να πιάνουμε ψαλίδι και να κόβουμε” και κάνει homework χαρτοκοπτικής. Κάτι τοσοδούλικα κομματάκια χαρτί, γεμίζουν το τραπέζι, τα ρούχα, το πάτωμα, το σπίτι ολόκληρο.
Αυτό πια το παιδί, θα με τρελάνει τελείως! Εκεί που καθόμαστε και μιλάμε, μας πετάει έναν Μάνο Χατζιδάκι, μεγάλο μαέστρο, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων του. Μας λέει για  τον Πάμπλο Πικάσο (ο Πάμπλος ο Πικάσος), φοβερός ζωγραφιστής, που έφτιαξε το Πουλί της Ειρήνης . Εκεί που πάμε να παίξουμε , αρχίζει να μας χορεύει μακαρένα… Κι ακόμα είμαστε στην αρχή!

Πάνε λοιπόν εκείνα τα απογεύματα, που ψάχναμε να κάνουμε δραστηριότητες, που τα περνούσαμε με τραγουδάκια και μωρουδίστικα παιχνιδάκια. Μεγάλωσαν τα παιδάκια μου. Μεγάλωσαν και πρέπει να μεγαλώσω κι εγώ, να προσαρμοστώ, να διαχειριστώ όλο αυτό που απλώνεται μπροστά μας και δεν ξέρω τι είναι… Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα και  θα την κάνουμε άλλη στιγμή!

Σας φιλώ!