Ξέρω ότι έχω χαθεί πάλι. Έχω καιρό να γράψω τα νέα μας, ίσως και από τότε που άρχισαν τα σχολεία… Η αλήθεια είναι ότι μας πήραν αμπάριζα οι υποχρεώσεις και περνούν οι μέρες σαν νερό, φτάνει Παρασκευή κι εγώ ακόμα νομίζω ότι είναι Τρίτη. Σχολεία, διαβάσματα, κολυμβητήριο και χοροί, μαζί με διαβάσματα δικά μου, τη δουλειά, το περιοδικό, τις υποχρεώσεις, ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε στο Νοέμβριο. Έναν Νοέμβριο, που θυμίζει άνοιξη…
Στο μεταξύ έφυγε και το πρώτο δόντι της… Τι συγκίνηση κι αυτή!! Ξαφνικά ένα φαφούτικο χαμογελάκι και μια νεράιδα, που ήρθε εκεί που κανείς δεν την περίμενε!
Και η Βαγγελίτσα στο χορό, μιας και παίρνει το βιβλίο της προγραφής της και τους μαρκαδόρους της και κάθεται παρέα μας να μελετήσει. Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό το μικρούλι την ώρα της μελέτης. Όμως μόνη της βρήκε τη λύση. Πήρε ένα από τα βιβλία της, κάθισε δίπλα μας και από τότε το καθιέρωσε.
Άλλες φορές παίρνει το ψαλίδι , γιατί ” μαμά, η κυρία μας, μας είπε ότι πια μεγαλώσαμε και πρέπει να πιάνουμε ψαλίδι και να κόβουμε” και κάνει homework χαρτοκοπτικής. Κάτι τοσοδούλικα κομματάκια χαρτί, γεμίζουν το τραπέζι, τα ρούχα, το πάτωμα, το σπίτι ολόκληρο.
Αυτό πια το παιδί, θα με τρελάνει τελείως! Εκεί που καθόμαστε και μιλάμε, μας πετάει έναν Μάνο Χατζιδάκι, μεγάλο μαέστρο, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων του. Μας λέει για τον Πάμπλο Πικάσο (ο Πάμπλος ο Πικάσος), φοβερός ζωγραφιστής, που έφτιαξε το Πουλί της Ειρήνης . Εκεί που πάμε να παίξουμε , αρχίζει να μας χορεύει μακαρένα… Κι ακόμα είμαστε στην αρχή!
Πάνε λοιπόν εκείνα τα απογεύματα, που ψάχναμε να κάνουμε δραστηριότητες, που τα περνούσαμε με τραγουδάκια και μωρουδίστικα παιχνιδάκια. Μεγάλωσαν τα παιδάκια μου. Μεγάλωσαν και πρέπει να μεγαλώσω κι εγώ, να προσαρμοστώ, να διαχειριστώ όλο αυτό που απλώνεται μπροστά μας και δεν ξέρω τι είναι… Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα και θα την κάνουμε άλλη στιγμή!