Μαζί με τα σχολεία ξεκίνησαν και τα πάρτυ. Παλιότερα δεν μου πολυάρεσαν, κυρίως γιατί δεν ήξερα τις μαμάδες και μέχρι να σπάσει ο πάγος, περνούσε η ώρα. Με τα χρόνια , όπως έδεσαν τα παιδιά μας δέσαμε κι εμείς οι μαμάδες. Με κάποιες είμαστε πια φίλες καλές. Αλλά κάθε φορά γνωρίζω και κάποιες ακόμα.

Μαζεύονται λοιπόν τα παιδάκια μας και λυσσοκοπάνε τρεις τέσσερις ώρες, μαζευόμαστε κι εμείς οι μαμάδες και πίνουμε καφεδάκι, ήσυχα. Και λέμε, λέμε, λέμε…
“Μαμά πάλι πιάσατε την κουβέντα εσείς οι μαμάδες και δεν σταματούσατε!!” , κάθε φορά μου λένε τα παιδιά μου. Λέμε, λέμε… Για τις δασκάλες μας, για τα μαθήματα, για το συμβάν προχθές, για το δάσκαλο της τρίτης, για το φροντιστήριο των αγγλικών, για εκείνες τις τσάντες που χαζεύαμε στο ίντερνετ προχθές, για τις εξεταστικές των συζύγων μας (ναι, πώς γίνεται οι μισοί μπαμπάδες της τάξης να είναι και φοιτητές;;;) , για το τρίτο παιδί, για το τέταρτο παιδί, για τα αδέρφια μας, για τις διακοπές, για το πάρτι της μικρής, για το καλύτερο ζαχαροπλαστείο, για την υγρασία στο δωμάτιο, για τον οδοντίατρο, προλαβαίνεις εσύ να πας στο γυμναστήριο; 

Κάποιες μαμάδες μιλάνε πολύ. Άλλες μαμάδες απλά ακούνε. Η μαμά που κάνει το πάρτυ, συνήθως περιφέρεται και μιλάει με όλους. Κάποιες μαμάδες είναι βαμμένες και χτενισμένες στην τρίχα, άλλες είναι πιο απλές. Κάποιες χαμογελάνε πολύ, άλλες είναι πιο σοβαρές. Κάποιες ανάβουν τσιγάρο, άλλες πίνουν μόνο φρέσκο χυμό πορτοκάλι.Κάποιες έχουν μαζί και τα μωράκια, τις θυμόμαστε που ήταν με την κοιλιά πέρσι και τώρα καμαρώνουμε το πανέμορφο παιδάκι. Με κάποιες συμφωνούμε, με άλλες διαφωνούμε.

Και μας κοιτάω και σκέφτομαι. Είμαστε όλες μαμάδες. Με τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες στεναχώριες , τα ίδια τρεξίματα, την ίδια ανάγκη, λαχτάρα για να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να μοιραστούμε αυτά που ζούμε. Μπορεί να διαφωνούμε, μπορεί να συμφωνούμε. Μπορεί εγώ να κοιμίζω τα παιδιά μου με πρόγραμμα και να μην διανοούμαι ότι θα πάνε αδιάβαστα στο σχολείο, ενώ η άλλη να αφήνει το παιδί μόνο του να επιλέξει αν θα διαβάσει κι αν θα κοιμηθεί. Μπορεί εγώ να δίνω στο παιδί μου να φάει πατατάκια στο σινεμά, ενώ η άλλη να δίνει μόνο βιολογικά. Μπορεί η μία να θήλασε για δυο μέρες κι η άλλη για δυο χρόνια. Μπορεί η μία να ακούει δεύτερο παιδί και να παθαίνει πανικό, αλλά η άλλη να μου λέει: κάνε τώρα ένα τρίτο, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό. 

Όμως όλες έχουμε ένα κοινό:

Πάνω από όλα είμαστε μαμάδες με που αγαπάμε τα παιδιά μας. Που αυτό το πρωινό του Σαββάτου ή το βράδυ του Σαββάτου ή της Κυριακής, δεν πήγαμε για καφέ με τους δικούς μας φίλους, δε χουζουρέψαμε λίγο παραπάνω ή δεν καθίσαμε απλά με τις πυτζάμες και μια κούπα καφέ στον καναπέ μας, αλλά πήγαμε το παιδάκι μας να παίξει με τους φίλους του. Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλάκια, τα ιδρωμένα μαλλιά και τα λαμπερά ματάκια τους, γεμάτα χαρά, επειδή περνάνε “σούπερ τέλεια”! Που θα πάρουμε ακόμα μία φωτογραφία ή μπρελόκ με τα παιδιά μας, κι ας έχουμε γεμάτη την μνήμη του κινητού, τον υπολογιστή, δυο τρεις κάρτες μνήμης, άλλα τόσα στικάκια και σκληρούς δίσκους, όλα γεμάτα φωτογραφίες τους. Που στο τέλος κάθε μέρας μετράμε λάθη, ενοχές και φιλιά. Που κάθε βράδυ παρακαλάμε να έχουν υγεία τα παιδάκια μας κι εμείς να είμαστε καλά να τα μεγαλώνουμε. 

Ίσως είναι πολύ κοινότυπα όλα αυτά, αλλά είναι τόσο όμορφο να γνωρίζεις τόσες πολλές, διαφορετικές, ξεχωριστές μαμάδες, όλες μαζί. Αφουγκράζεσαι πολλά έτσι, καταλαβαίνεις καταστάσεις και διαμορφώνεις και μια δική σου, σφαιρική άποψη. 

Εξάλλου, είναι τόσο όμορφο παράδειγμα για τα παιδιά να έχουν μια μαμά που να μπορεί να σταθεί μέσα σε μια παρέα, που δεν αποφεύγει τη συναναστροφή, που δεν φοβάται να ανοιχτεί. 

Για τις μαμάδες του πάρτυ λοιπόν η ανάρτηση αυτή, με αγάπη πολλή.

Κι όταν ξαναπάτε σε πάρτυ, σταθείτε μια στιγμή και παρατηρείστε αυτή τη  μεγάλη παρέα που είστε και πείτε μια λέξη ευγνωμοσύνης μέσα σας, που μπορείτε και το ζείτε αυτό. Γιατί κι αυτό είναι ένα δώρο.

Σας φιλώ!