Σκέφτομαι καμια φορά αν θα ήθελα να ζω τη ζωή μου κάπως αλλιώς. Αν θα άλλαζα τις εμπειρίες μου σαν παιδί, σαν έφηβη, σαν νέα, τις τωρινές. Αν θα ήθελα να έχω μεγαλώσει με άλλες παραστάσεις και να είχα διαμορφωθεί κάπως διαφορετική. Αν στο τέλος τελος, γυρίζοντας πίσω, θα έκανα κάποιες άλλες επιλογές. Αν θα επέλεγα έναν άλλον σύντροφο, ένα άλλο μονοπάτι, που δεν θα έβγαζε εδώ, στην συνοδοιπορια της κοινής μας συζυγιας και της δικής του ιερωσυνης.

Σήμερα βρεθήκαμε σε ένα μοναστηράκι. Χαμένο κάπου μέσα στα ελατοσκεπη βουνά, χωμένο σε πλατάνια, τριγυρισμενο από κρυστάλλινα νερά, στέκει εκεί κάπου από τα μέσα του 16ου αιώνα. Ένας μοναχός μόνος του μένει εκεί, ακολουθώντας το δικό του μονοπάτι. Τον γνωρίζουμε από παλιά κι εγώ κι ο άντρας μου, ο καθένας μας από αλλού κι από διαφορετικές φάσεις της ζωής μας, αλλά επειδή ο κόσμος μας είναι τόσος δα, τον ξαναβρήκαμε μαζί.

Κι εκεί, μέσα στην ησυχία του βουνού, παρατηρώντας τον Ανδρέα να τριγυριζει στον παμπάλαιο ναό και την πνιγμενη στα λουλούδια αυλή και τα κορίτσια να χαίρονται τη φύση γύρω τους, ακούγοντας την Παράκληση από τα χείλη του ιερέα συζύγου μου, κατάλαβα.

Κατάλαβα ότι καμία επιλογή δεν γίνεται τυχαία. Κανενα μονοπάτι δεν ανοίγεται μπροστά μας χωρίς λόγο. Τίποτα δεν κάνουμε ασυνείδητα. Κατάλαβα πως στη ζωή μας όλα γίνονται για να φτάσει η ψυχή μας στο σπίτι της. Πως ενδόμυχα, ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιουμε εντελώς, είμαστε μονίμως σε αυτή την πορεία, σε αυτή την αναζήτηση. Για να φτάσουμε εκεί που η ψυχή μας θα νιώσει γαλήνη, ζεστασιά, θαλπωρή κι ανάπαυση. Δεν έχει σημασία αν γύρω θα έχει φασαρία ή βουή.

Οι επιλογές μας αντανακλούν τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Είναι αυτές που μας δείχνουν το δρόμο για εκεί που η ψυχή μας θεωρεί σπίτι. Οτιδήποτε άλλο, προκαλεί ταραχή, κούραση, αγωνία, άγχος, διαρκή αίσθηση του ανικανοποιητου.

Κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Στην οικογένεια ενός γιατρού, που αγαπούσε πολύ το Θεό και γιαυτό υπ- άκουσε την κλήση Του στην ιερωσυνη.

Με το παράδειγμα μιας μητέρας, που έλεγε το “ναι” στην αγάπη του αυτή και σ’ Εκείνον.

Και κοντά σε άλλα, στις πιο τρυφερές αναμνήσεις μου είναι η ζεστασιά και η γαλήνη ενός παμπάλαιου μοναστηριού, που ακόμα και τώρα βλέπω στα όνειρα μου.

Και σ’ αυτά η ψυχή μου βρίσκει το σπίτι της.

Κάποτε, όταν ακόμα σαν έφηβη ήμουν ανήσυχη και αγωνιούσα, για τη σωστή επιλογή σχολής, για το αν θα έβρισκα τον σωστό σύντροφο, για το πώς θα εχτιζα κι εγώ τη ζωή μου, μου είχε πει η νονά μου, έναν ψαλμικο στίχο, που έκτοτε τον σκέφτομαι συνεχώς : “Δωη σοι Κύριος κατά την καρδιαν σου και πάσαν την βουλην σου πληρωσαι”, δηλαδή, θα σου δώσει ο Κύριος όσα επιζητά η καρδιά σου και θα εκπληρώσει όλα όσα επιθυμείς.

Κι αυτή είναι η αλήθεια. Ακόμα κι αν προσπαθήσω να ζήσω κάπως αλλιώς, κι έχω προσπαθήσει, απλά δεν μου βγαίνει. Γιατί η ψυχή εκεί είναι μακριά από το σπίτι της και ταράζεται, ξεβολευεται και δυσανασχετεί.

Εκείνος ξέρει, ακόμα κι όταν εμείς μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα μας, δεν μπορούμε να ακούσουμε τις ανάγκες της ψυχής. Εκείνος ξέρει και φέρνει επιλογές και μονοπάτια, που οδηγούν στο σπίτι της. Κι εμείς πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας.

Είθε να είναι η σωστή.

Σας φιλώ!