Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια ήταν η αφορμή μιας μαμαδο-blogger για να ξεκινήσει το blog της; Αν ρωτήσετε, οι 9 στις 10 θα σας απαντήσουν ότι όταν έγινε μαμά και έμεινε με το παιδί ή τα παιδιά στο σπίτι, όντας πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό, λίγο τρελό, πολύ σκεπτόμενο και πολλά πολλά ακόμα, βρήκε τον καλύτερο τρόπο έκφρασης, μοιράσματος, αλλά και ένα καταφύγιο στο blogging. Οι λοιπές συναδέλφισσες στην τρέλα, στο blogging εννοώ, με καταλαβαίνετε. Οι υπόλοιποι απλά κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι, σωστά ; ?
Όμως τι ρόλο τελικά παίζουν τα παιδιά της blogger και δη της μαμαδοblogger; Ποια είναι τελικά αυτά τα πιτσιρίκια, που τα ξέρετε με το μικρό τους όνομα, που βλέπετε πότε έγραψαν πρώτη φορά, πότε τα επισκέφθηκε η νεράιδα των δοντιών, τι ζωγράφισαν , τι είπαν, ποιο θέατρο τους άρεσε και ποιο βιβλίο αγάπησαν;
Τα παιδιά λοιπόν μιας blogger είναι η κολώνα του blog. Είναι η έμπνευση της μαμάς. Μια κουβέντα τους, ένα αστείο τους, ένας τσακωμός τους, ένα φιλί για καληνύχτα ή ένα μπουκέτο λουλούδια , για τη μαμά blogger είναι αφορμή να ξεχειλίσει η καρδιά της συναισθήματα, που πρέπει να γίνουν λόγια και εικόνες. Ίσως όχι τόσο σημαντικά για τον αναγνώστη, αλλά για τη μαμά που τα γράφει και που μετά από χρόνια τα ξαναδιαβάζει, είναι τόσο σημαντικά, όσο και η ίδια η ζωή.
Τα παιδιά της blogger όμως είναι και η “καταστροφή” του blog. Εξηγούμαι: όσο ήταν μικρά και το πρόγραμμά τους σταθερό, ήξερα πότε θα γράψω και μπορούσα να υπολογίσω τους χρόνους μου και έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Μεγαλώνοντας όμως, όλα άλλαξαν. Καταρχήν σταμάτησε ο μεσημεριανός ύπνος. Άρχισε το διάβασμα. Και επίσης άρχισαν οι παρατηρήσεις: “Μαμά, πρέπει να κλείσεις τον υπολογιστή και να ασχοληθείς με εμάς, τα παιδιά σου!” , “Μαμά γιατί πρέπει όλο κάτι να γράψεις και γιατί τα βγάζεις όλα φωτογραφία;;;;” “Μαμά περπάτα μαζί μας και σταμάτα να βγάζεις φωτογραφίες!” … Πόσες αναρτήσεις δεν έχουν μείνει άραγε μόνο στο μυαλό, γιατί δεν βρέθηκε ποτέ χρόνος να καθίσω να τις γράψω; Πόσες φωτογραφίες περιμένουν αποθηκευμένες σε κινητά, μηχανές, λάπτοπ και στικάκια, υπομονετικά να έρθει η ώρα τους να τις επεξεργαστώ; Αλλά όπως λέω πολλές φορές, αν δεν ζεις με τα παιδιά σου, δεν έχει αξία ό,τι κι αν γράφεις κι όσο κι αν λες πως τα αγαπάς…
Τα παιδιά της blogger είναι μέτρο κριτηρίου: Αν τους άρεσε το βιβλίο θα το προτείνουμε, αν πέρασαν καλά στο μουσείο, οπωσδήποτε θα το γράψουμε, αν φοβήθηκαν στην ταινία θα το πούμε, αν το κέικ έγινε ανάρπαστο, θα ξαναγίνει για να ανέβει η συνταγή. Ποτέ δεν σας προτείνουμε κάτι αν πιστεύουμε πως θα βλάψει την ευαίσθητη ψυχούλα ενός παιδιού.
Τα παιδιά της blogger όμως είναι ταυτόχρονα και πειραματόζωα. Το καλοκαίρι θα κάνουν κατασκευές για τα Χριστούγεννα και τις απόκριες για το Πάσχα. Θα δοκιμάσουν την καινούργια συνταγή για μπισκότα και θα ακούσουν το cd από το καινούργιο παραμύθι. Θα δοκιμάσουν τις ιδέες της μαμάς για την εκπαίδευση τουαλέτας και για ήρεμο ύπνο. Μην τους το πείτε όμως ποτέ…
Τα παιδιά της blogger είναι φωτομοντέλα. “Στάσου εκεί, διάβασε, μη διαβάζεις, παίξε λίγο, γύρνα πλάτη, κοιταχτείτε μεταξύ σας, κάντε μπουμπουλήθρες, μα δεν μπορείτε να σταθείτε ΔΥΟ δευτερόλεπτα στο ίδιο μέρος;;;” είναι μερικοί από τους απλούς, καθημερινούς διαλόγους της blogo-μάνας με τα blogo-παίδια.
Θα ήθελα να μπορούσα να αποτυπώσω τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει η Κωνσταντίνα και τον συγκεκριμένο τόνο της φωνής της Ευαγγελίτσας κάθε φορά που τους λέω: “Αυτό είναι για το μπλογκ….” Είναι κάτι μετάξύ σε “ουχ, ωχ, αμάν πια, ναι ναι ξέρω” με το χαρακτηριστικό γκρινιάρικο τράβηγμα “παααααλι βρε μαμάάά” Αλλά είναι τόσο πονηρές και τσαχπίνες, που όταν δεν τους το ζητάω, έρχονται και χώνονται στη μέση, για να ομορφύνει λέει η φωτογραφία… Κι έχουν δίκιο!
Τα παιδιά της bloggers γνωρίζουν το pinterest και ξέρουν να το χρησιμοποιούν όπως η μαμά. Βρίσκουν κατασκευές, επιλέγουν το θέμα για το επόμενο πάρτυ τους, διαλέγουν την τούρτα που θέλουν και την καινούργια στολή για να τους φτιάξει η μαμά… Αν ήξεραν να φτιάχνουν και το δωμάτιό τους σαν αυτά του Pinterest, η μαμαδομπλόγκερ δεν θα ήθελε τίποτα άλλο…
Τα παιδιά της blogger φωτογραφίζουν τα πάντα. Βουτάνε κινητά και κάμερες και στήνουν playmobil και λούτρινα, τραβάνε βίντεο με αυτοσχέδιες χορογραφίες και βγάζουν σέλφι. Είναι κλασικοί photobombers και πάντα θα υπάρχει ένα χέρι, ένα μάτι, μισό κεφάλι μέσα σε κάθε φωτογραφία. Τα παιδιά, ό,τι βλέπουν κάνουν…
Τα παιδιά της blogger είναι περήφανα που η μαμά τους έχει blog. Το λένε στις φίλες τους, άσχετα αν δεν μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι αυτό. Ζωγραφίζουν για το blog και λιώνουν τη μαμά. Και φυσικά, η φράση “έλα, μαμά για σπίτι… ” ακούγεται συχνά πυκνά!
Εν κατακλείδι τα παιδιά της blogger δεν έχουν κάτι διαφορετικό από όλα τα άλλα παιδιά. Είναι αγγελούδια και ταυτόχρονα οι χειρότεροι δυνάστες, θα γελάσουν και θα θυμώσουν , θα χορέψουν και θα ντυθούν ολοχρονίς με τις αποκριάτικες στολές, θα ξενυχτήσουν τη μαμά με το βήχα τους και θα της δώσουν το πρωί την πιο σφιχτή αγκαλιά, πριν φύγουν για το σχολείο. Τα παιδιά της blogger απλά έτυχε να έχουν μια μαμά λίγο τρελή, λίγο να μην κάθεται στ’ αυγά της, μια μαμά που θησαυρίζει την κάθε στιγμή μαζί τους και θέλει να την αποτυπώνει.
Xωρίς τα παιδιά της η μαμά blogger ίσως και να μην είχε γίνει ποτέ blogger.
Ευχαριστώ παιδάκια μου… Που αντέχετε τη μαμά σας,
Σας φιλώ!