Εδώ και αρκετό καιρό σκεφτόμουν πολύ έντονα ότι δεν μου αρέσει η εικόνα μου. Το σώμα μου δεν είναι αυτό που ήταν . Παλιότερα έκανα στίβο, τώρα δεν κάνω τίποτα. Πριν τα παιδιά, η κοιλιά μου ήταν επίπεδη και δεν είχα ίχνος κυτταρίτιδας, τώρα η κοιλιά μου δεν είναι επίπεδη, έχω κάποιες ραγάδες, που ευτυχώς δεν φαίνονται  πολύ κι η κυτταρίτιδα με επισκέφθηκε, εδώ και λίγο καιρό. Μέχρι πέρσι τα κιλά που δεν ήθελα, έφευγαν μέσα σε μια εβδομάδα, πλέον ο μεταβολισμός μου αποφάσισε να μου κρατήσει μούτρα και έτσι εδώ και ένα χρόνο παλεύω με τέσσερα – πέντε κιλά, που μάλλον με ερωτεύτηκαν και δεν ξεκουμπίζονται…

Ιδιαίτερα το καλοκαίρι νιώθω άσχημα. Η ιδέα της παραλίας πάντα με άγχωνε, ακόμα και όταν δεν είχα κανένα “σύμπτωμα”, πόσο μάλλον τώρα. Και σε όλα αυτά ήρθαν οι άστοχες κουβέντες κάποιων όχι και τόσο διακριτικών γιαγιάδων, που με ρώτησαν αν είμαι έγκυος προχθές, για να καταρρακώσουν το ηθικό μου.

Μέσα στις μαύρες σκέψεις μου λοιπόν , σαν απάντηση, έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το σημείο, στο οποίο ρωτάει κάποιες γυναίκες στο δρόμο, τι άποψη έχουν για το σώμα τους. Ούτε μία δεν έχει να πει καλή κουβέντα για τον εαυτό της. Ούτε μία!!!!
 Και πραγματικά, αν με ρωτήσεις κι εμένα, θα σου πω ότι το σώμα μου δεν μου αρέσει: δεν έχω flat belly, δεν είμαι πια γυμνασμένη, έχω ραγάδες.. Επίσης θα σου πω ότι τα μαλλιά μου είναι περίεργα, η μύτη μου μεγάλη, οι απόψεις μου ασήμαντες, αυτά που κάνω χωρίς αντίκτυπο σε κανέναν. Αν δεν με έχεις δει από κοντά, θα νομίζεις δηλαδή ότι είμαι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς, όπως έλεγε και η φίλη μου. 

Και κάπου εκεί, όπως κάνω αυτές τις σκέψεις αυτοοικτιρμού και ηττοπάθειας , φτάνω στο τελευταίο λεπτό του βίντεο και εκεί πραγματικά σοκάρομαι. Οι φωτογραφίες από τις ηρωίδες γυναίκες, που βγήκαν νικήτριες στη μάχη με τον καρκίνο, με μια λαβωματιά, την απώλεια του στήθους τους. Κι όμως τις βλέπεις περήφανες, φωτογραφίζονται, πάνε στην παραλία για μπάνιο, δεν ντρέπονται να δείξουν το λαβωμένο, αλλά υπέροχο σώμα τους.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί το αγαπούν. Γιατί ξέρουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται, ότι η ζωή είναι ένας αγώνας, μια μάχη, τα σημάδια του οποίου μπορεί να μείνουν κάποια στιγμή χαραγμένα στο σώμα, για να θυμίζουν ότι είσαι γενναία, ότι το πάλεψες, ότι μπορεί να τα κατάφερες ή και όχι, αλλά πάντως πάλεψες. Και είναι περήφανες που εκείνες το έκαναν και ευγνώμονες που το κατάφεραν. Φυσικά και καμαρώνουν!!
Η φροντίδα του σώματος και της υγείας, δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα αφύσικα σώματα που μας δείχνουν οι διαφημίσεις. Το να έχεις υγιεινή διατροφή, να μην κάνεις καταχρήσεις και να γυμνάζεσαι, έστω και λίγο είναι κάτι τελείως διαφορετικό, από τα αψεγάδιαστα (;;) σώματα, τα υπέροχα μαυρισμένα , με τα τέλεια μαλλιά και νύχια. Αυτά τα σώματα υπάρχουν μόνο στις διαφημίσεις, όπως και οι ονειρεμένες οικογένειες, που ξυπνούν το πρωί όλοι ντυμένοι και χτενισμένοι στην τρίχα, χαμογελαστοί επειδή θα φάνε πρωινό με βιτάμ. Ναι, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα στην αληθινή ζωή.
Στην αληθινή ζωή, υπάρχουμε εμείς. Οι μαμάδες, που φούσκωσε η κοιλιά μας, επειδή κουβαλήσαμε τα παιδάκια μας για εννιά μήνες. Που τέντωσε το δέρμα και έκανε ραγάδες. Που κάποιες έχουμε το σημάδι από την καισαρική. Που δεν προλάβαμε να πάμε γυμναστήριο, γιατί προτιμήσαμε να είμαστε κοντά στα παιδάκια μας εκείνες τις ώρες, παρά να αποκτήσουμε ξανά κοιλιακούς. Που τρώμε στα κρυφά σοκολάτα,  όταν όλα μας φαίνονται μαύρα. Που περνάμε τις μισές μέρες της βδομάδας με τα μαλλιά κότσο, γιατί ακόμα κι αν λουστούμε, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε πιστολάκι.
Στην αληθινή ζωή υπάρχουμε όλες εμείς οι γυναίκες, που ανησυχούμε και προσευχόμαστε να είμαστε γερές για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Που όταν ακούμε για τη φίλη μας, 34 – 35 χρονών κοπέλα με τρία παιδιά ότι εμφάνισε την κακιά αρρώστια, κλαίμε και προσευχόμαστε να της δώσει ο Θεός δύναμη να το ξεπεράσει. Που ξέρουμε πως η κοπέλα στο μετρό, που φοράει μαντήλι στα μαλλιά, είναι απίστευτα γενναία και ευχόμαστε να τα καταφέρει και να ξαναανεμίσουν τα μαλλάκια της στο καλοκαιρινό αεράκι σύντομα.  Που ξέρουμε τι σημαίνει να παχύνεις όταν κάνεις θεραπεία για τις ορμόνες. Που ξέρουμε τι σημαίνει να περνάς τη μεγαλύτερη αγωνία για τη ζωή του παιδιού σου και τελειώνοντας αυτή, να έχει αλλάξει ο μεταβολισμός σου και οι ορμόνες να κάνουν πάρτυ.
Στην αληθινή ζωή υπάρχει ο αγώνας και η πάλη, τα σημάδια τους και η νίκη. Το τέλειο σώμα δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν τέλειες μαμάδες, τέλειες σύζυγοι, τέλειοι άνθρωποι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που προσπαθούν. Αυτό το μάθημα είναι ίσως το πιο σημαντικό, από όσα οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια. Το βλέμμα με το οποίο κοιτάμε τον εαυτό μας καθρεφτίζεται στο βλέμμα των παιδιών μας, τώρα και παντοτινά. Σκέψου το αυτό πολύ καλά… Και σκέψου τι μαθαίνει η κόρη σου ή ο γιος σου κάθε φορά που σε ακούει να λες μπροστά στον καθρέπτη: Είμαι χάλια.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κοιταχτείς στον καθρέπτη , σκέψου πόσο τυχερή είσαι και μόνο που το κάνεις αυτό, θαύμασε όλες αυτές τις λεπτομέρειες που σε κάνουν αυτή που είσαι, δείξε ευγνωμοσύνη για τα δώρα της υγείας, που σου χαρίστηκαν και σήμερα και βγες έξω να ζήσεις τη ζωή που σου δίνει ο Θεός.
Σας φιλώ!