Τι χριστιανή είμαι τελικά; Πόσες φορές το έχω αναρωτηθεί το τελευταίο διάστημα… Κάθε δυσκολία, μικρή ή μεγάλη, με φέρνει αντιμέτωπη με αυτό το ερώτημα. Και η απάντηση δεν έρχεται ποτέ, δεν ξέρω καν αν υπάρχει κάποιος εδώ να μου την απαντήσει. Σίγουρα δεν θα την απαντήσω μόνη μου…

Τι είδους χριστιανή είμαι; Αγκάθια μεσα μου διαρκώς, εκείνη η συμπεριφορά που δεν μπορώ να συγχωρήσω, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα άσχημα λόγια που δεν μπορώ να ξεχάσω . Η σκληρότητα που ξαφνιάζει ακόμα και μένα.
Ο εγωισμός στην παρατήρηση του δασκάλου, ότι έκανα λάθος. Η απαισιοδοξία μόλις έρθουν τα δύσκολα. Κι αυτός ο θυμός, για όλα αυτά που συναντώ κάθε μέρα στην Εκκλησία Του και που δεν μπορώ να τα ανεχτώ.

Και μην ακούω για ηρωισμούς και μιμήσεις αγίων… Ούτε κατά διάνοια δεν τα προσεγγίζω αυτά. Συγχίζομαι και εκνευρίζομαι και θα βάλω τις φωνές, στα παιδιά μου, στον άντρα μου, στον υπάλληλο που θέλει να με δυσκολέψει. Η κακή σκέψη είναι αυτή που πρώτη έρχεται για τον οδηγό, που πάτησε το γκάζι και εκσφενδονιστήκαμε στην άλλη άκρη του λεωφορείου. Και δεν είναι η πρώτη σκέψη μου να δικαιολογήσω το άσχημο σχόλιο ή την επιμονή κάποιου που με πλήγωσε. 

Θυμάμαι να διαβάζω σε όλα τα βιβλία, για τον καλό λογισμό, για την αγνή καρδιά, για τη συγχωρητικότητα και την αγάπη, για όλες αυτές τις αρετές, που τόσο θα ήθελα να έχω.

Και τις έχω, όταν είμαι καλά, όταν έχω κοιμηθεί 10 ώρες, όταν όλα κυλάνε ρολόι. Και τις χάνω μόλις κουραστώ, μόλις δυσκολευτώ, μόλις οι μικρές πετάξουν τα παιχνίδια παντού, μόλις νιώσω ότι με πιέζουν τα απανωτά μηνύματα, μόλις κάποιος πατήσει τον “κάλο” μου. Δηλαδή συνέχεια.
Κι αυτούς τους κοντινούς που ώρες ώρες δεν μπορώ να τους αντέξω… Τους άλλους, τους από μακριά, τους αγαπώ, είμαι μέσα στην καλή διάθεση γι’ αυτούς. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο δύσκολο να αγαπάς τελικά…

Ακόμα κι εδώ στο μπλογκάκι, πόσο αλήθεια δίνω μαρτυρία για όσα πιστεύω και (προσπαθώ να) ζω στη ζωή μου; Τι μηνύματα περνάω; Όχι για τους άλλους τόσο, αλλά για μένα, για να είμαι αυτό το λυχνάρι που θα φέγγει και θα φωτίζει όλους όσους είναι μέσα στο σπίτι, στην κοινωνία, στον κόσμο. Είμαι εγώ λυχνάρι; Πολύ αμφιβάλλω.

Τι είδους χριστιανή είμαι τελικά; Και σε ποια Εκκλησία βρίσκομαι; Ακούω και διαβάζω όλες αυτές τις μέρες μηνύματα έχθρας, σχεδόν μίσους για τους αδελφούς μας, για τους δικούς μας, για τους “ξένους” . Πόσο συχνά όλοι εμείς που λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, αναρωτιόμαστε τι σημαίνει αυτό; Πετάμε λάσπη στο πρόσωπο του συνανθρώπου και νομίζουμε ότι του κάνουμε χάρη για να τον “συνεφέρουμε”. Βρίζουμε και συκοφαντούμε την διαφορετική άποψη και είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε μονοπώλιο τη Χάρη. Είμαστε χωρισμένοι σε εκατό κομμάτια και μιλάμε για αγάπες. Δεν αντέχουμε το βήχα του διπλανού και συζητάμε για το Άκτιστο Φως. 

Τι είδους χριστιανή είμαι; Φοβάμαι ότι είμαι το είδος αυτό του αδερφού του ασώτου. Και όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ πείθομαι γι΄ αυτό….Πόσο ειλικρινής άραγε είμαι να το ομολογήσω και να σκύψω το κεφάλι και να το δεχτώ; Και πόσο θέλω  να κάνω και κάτι για να το αλλάξω; 

Μακάρι να πάρω την απόφαση να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Είναι στο χέρι μου. Εκείνος εκεί είναι και περιμένει…