Σήμερα η Βαγγελίτσα δεν ήθελε να πάει στο σχολείο. Λίγο που η μεγάλη εδώ και τρεις βδομάδες μένει πια στο σπίτι, λίγο που αρρώστησε και έμεινε ένα 5ήμερο εδώ και γλυκάθηκε, λίγο το καλοκαίρι, το μικρό μου επαναστάτησε! Και για άλλη μια φορά, συνειδητοποίησα το πόσο έχει μεγαλώσει.
Που ξεφαντώνει σε κάθε τραγούδι και στήνει παιχνίδι στο λεπτό.
Είναι ένα χαδιάρικο γατί, που σε κάθε ευκαιρία τρέχει να μου πει ένα “μυστικό”: αγκαλιά και φιλί…
![]() |
Ίσως η πιο αγαπημένη μου φωτογραφία… Η Κωνσταντίνα ήταν μόλις 2 χρονών και η Ευαγγελίτσα λίγων ημερών… |
Έβλεπα τις φωτογραφίες του σχολείου… Πώς άλλαζε η έκφραση, πώς το ντροπαλό Ευαγγελάκι, γινόταν σιγά σιγά η Βαγγελίτσα, που όλα τα παιδάκια έτρεξαν να καλωσορίσουν, να αγκαλιάσουν , να παίξουν στο τελευταίο πάρτι. Μου το είχαν πει οι δασκάλες της, πόσο αγαπητή είναι σε όλο το σχολείο, αλλά δεν το είχα δει η ίδια. Και όταν το έζησα και είδα την ευτυχία στο πρόσωπό της, να βρίσκεται ανάμεσα στους αγαπημένους της φίλους, ένα δάκρυ ήρθε πάλι. Γιατί το ντροπαλό μου Ευαγγελάκι μεγάλωσε.
Το βλέπω στο πρόσωπό της, στις εκφράσεις της, στο θυμό της, στα γλυκά λογάκια που μου λέει. Το διαπιστώνω κάθε φορά που με διορθώνει, αν αλλάξω τη λέξη στο παραμύθι που διαβάζω, στις ζωγραφιές και τα γράμματα που γράφει. Διόρθωσε τα γραμματάκια που δεν έλεγε καθαρά και η ομιλία της πια είναι μεγάλου κοριτσιού.
Και όταν μου μιλάει για την Ακρόπολη και την Καρυάτιδα στο Βρετανικό Μουσείο ή συζητάει με την αδερφή της πώς θα περάσουν τις διακοπές και ποιες είναι οι αγαπημένες τους φίλες, μέσα στο μυαλό μου γυρίζει διαρκώς η ίδια σκέψη: “πότε πέρασε ο καιρός;;; πότε το σαμιαμίδι μου μεγάλωσε;;;”
Αλλά και με ενθουσιάζει η πρόκληση… Για να δούμε. Ίσως ήρθε και για εμένα ο καιρός να μεγαλώσω, μαζί με τα κορίτσια μου.