Σήμερα η Βαγγελίτσα δεν ήθελε να πάει στο σχολείο. Λίγο που η μεγάλη εδώ και τρεις βδομάδες μένει πια στο σπίτι, λίγο που αρρώστησε και έμεινε ένα 5ήμερο εδώ και γλυκάθηκε, λίγο το καλοκαίρι, το μικρό μου επαναστάτησε! Και για άλλη μια φορά, συνειδητοποίησα το πόσο έχει μεγαλώσει.

Το βλέπω εδώ και καιρό. Δεν είναι πια μωρό, δεν είναι καν μικρό παιδάκι. 

Είναι ένα κοριτσάκι πια, με άποψη και θέληση και πάρα πολύ πείσμα για να επιβάλλει και τα δύο. 

Είναι μια πεταλούδα που χορεύει και τραγουδάει κυριολεκτικά όλη μέρα. 

Είναι ένα πονηρό παλιομουτράκι, που κάνει αταξίες και ακόμα κι αν τη μαλώσω, κάνει πως σοβαρεύει , αλλά από κάτω γελάει πονηρά…

Δεν είναι πια  μωρό η μικρούλα μου και ξαφνικά ο μήνας που μας πέρασε, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πια δεν έχω μωρό… Ήμουν στην καλοκαιρινή γιορτή της μικρής. Η Βαγγελίτσα ήταν στη σκηνή, η Κωνσταντίνα καθόταν ή τριγύριζε, σαν μεγάλο πια παιδί και εγώ… καθόμουν! Καθόμουν όλη την ώρα, χωρίς να σηκωθώ, χωρίς κάποιον να στριφογυρίζει στην αγκαλιά ή στο καρότσι. Κάποια στιγμή γύρισα και είδα τους υπόλοιπους γονείς, που έτρεχαν να σηκώσουν ένα μικρούλι που είχε χτυπήσει, που τάιζαν με μπιμπερό, που πήγαιναν σε απόσταση δέκα εκατοστών από το μωράκι που έκανε τα πρώτα βηματάκια… Δεν έχω πια μωρό… Και δεν ήταν και τόσο ευχάριστο αυτό το συναίσθημα. Ένα σφίξιμο ένιωσα…

Δεν έχω πια μωρό. Η Βαγγελίτσα μου από το Σεπτέμβρη μέχρι τώρα έχει γίνει ένα άλλο παιδί. Σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο σχολείο της και τις φανταστικές της δασκάλες, που πήραν το μπουμπουκάκι μου και μου το γύρισαν λουλούδι.

Ίσως η πιο αγαπημένη μου φωτογραφία… Η Κωνσταντίνα ήταν μόλις 2 χρονών και η Ευαγγελίτσα λίγων ημερών…

Έβλεπα τις φωτογραφίες του σχολείου… Πώς άλλαζε η έκφραση, πώς το ντροπαλό Ευαγγελάκι, γινόταν σιγά σιγά η Βαγγελίτσα, που όλα τα παιδάκια έτρεξαν να καλωσορίσουν, να αγκαλιάσουν , να παίξουν στο τελευταίο πάρτι. Μου το είχαν πει οι δασκάλες της, πόσο αγαπητή είναι σε όλο το σχολείο, αλλά δεν το είχα δει η ίδια. Και όταν το έζησα και είδα την ευτυχία στο πρόσωπό της, να βρίσκεται ανάμεσα στους αγαπημένους της φίλους, ένα δάκρυ ήρθε πάλι. Γιατί το ντροπαλό μου Ευαγγελάκι μεγάλωσε.

Δεν έχω πια μωρό. Και πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι έκοψε και το πιπίλισμα του δαχτύλου το βράδυ. Χάρηκα από τη μια, γιατί κάναμε μεγάλο αγώνα γι’ αυτό. Αλλά από την άλλη… μεγάλωσε….
Το βλέπω στο πρόσωπό της, στις εκφράσεις της, στο θυμό της, στα γλυκά λογάκια που μου λέει.  Το διαπιστώνω κάθε φορά που με διορθώνει, αν αλλάξω τη λέξη στο παραμύθι που διαβάζω, στις ζωγραφιές και τα γράμματα που γράφει. Διόρθωσε τα γραμματάκια που δεν έλεγε καθαρά και η ομιλία της πια είναι μεγάλου κοριτσιού.
Και όταν μου μιλάει για την Ακρόπολη και την Καρυάτιδα στο Βρετανικό Μουσείο ή συζητάει με την αδερφή της πώς θα περάσουν τις διακοπές και ποιες είναι οι αγαπημένες τους φίλες, μέσα στο μυαλό μου γυρίζει διαρκώς η ίδια σκέψη: “πότε πέρασε ο καιρός;;; πότε το σαμιαμίδι μου μεγάλωσε;;;”

Τελειώνει το προνήπιο. Τελειώνει και η μωρουδίλα. Και μπαίνουμε σιγά σιγά, αλλά σταθερά, στην άλλη φάση, τη μεγάλη.

Δεν ξέρω αν μου αρέσει. Τα έχω βρει λίγο σκούρα, το ομολογώ.
Αλλά και με ενθουσιάζει η πρόκληση… Για να δούμε. Ίσως ήρθε και για εμένα ο καιρός να μεγαλώσω, μαζί με τα κορίτσια μου. 

Που δεν είναι πια μωρά…

Σας φιλώ!