Νιώθω ότι στην εποχή μας πολλά πράγματα μας φαίνονται τόσο αυτονόητα, που δεν τα εκτιμούμε. Ένα από αυτά είναι και το ότι έχουμε δίπλα στο σπίτι μας συνήθως ένα σχολείο, χτισμένο κανονικά, που κάθε χρόνο συντηρείται, με δασκάλους, που μπορεί να αργούν , αλλά έρχονται σίγουρα, με θέρμανση, με σύγχρονα μέσα εκπαίδευσης και πολλά ακόμα, που τα περισσότερα σχολεία πια προσφέρουν . 

Και ο νους μου γυρίζει σε άλλες εποχές, που τίποτα από αυτά δεν ήταν δεδομένο και που η ίδια η εκπαίδευση και η μόρφωση δεν ήταν δικαίωμα όλων , αλλά προνόμιο λίγων. Σκέφτομαι ότι δεν μιλάμε στα παιδιά μας για εκείνες τις εποχές, που δεν είναι και πολύ μακρινές εξάλλου. Ίσως αν τους μιλούσαμε γι’ αυτά, αν έβλεπαν εικόνες από τότε, τα παιδιά να εκτιμούσαν λίγο παραπάνω τα καινούργια θρανία, τους φρεσκοβαμμένους τοίχους και τον μαλακό τάπητα στην αυλή και να μην είχαμε τις εικόνες των βανδαλισμών που βλέπουμε τόσο συχνά πια. 

Θα μου πείτε, πού σου ήρθαν αυτές οι σκέψεις ξαφνικά. Διαβάσαμε με τα κορίτσια ένα πολύ όμορφο βιβλίο για το Τενεκεδένιο σχολείο της Θεσσαλονίκης. Το σχολείο αυτό χτίστηκε το 1923 από τους πρόσφυγες της Σμύρνης, που κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη. Χρήματα για υλικά δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως η μεγάλη επιθυμία των ανθρώπων αυτών για μάθηση, πρόοδο και καλλιέργεια. Έτσι χρησιμοποίησαν τενεκέδες και έχτισαν το πολυπόθητο σχολείο.

Το σχολείο λειτούργησε για πολλά χρόνια, παρά τις πρακτικές δυσκολίες και έχει μείνει στη μνήμη όλων ως το Τενεκεδένιο σχολείο. Στέγασε τα όνειρα, τα παιχνίδια , τη γνώση και τη μάθηση πολλών παιδιών, που ήθελαν να προοδεύσουν και τα κατάφεραν.
Η Κωνσταντίνα εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ και συζητήσαμε αρκετά για το πώς ήταν δυνατόν να φτιαχτεί ένα σχολείο από τενεκέδες και για το πόση ζέστη θα είχε το καλοκαίρι και πόσο κρύο το χειμώνα. Ήταν μια όμορφη αφορμή να μιλήσουμε για όλα αυτά που έχουμε τώρα, αλλά και για το τι μας προσφέρει στ’ αλήθεια στο σχολείο.

“Το τενεκεδένιο σχολείο” που διαβάσαμε και μας άρεσε πολύ, γραμμένο με την υπέροχη πένα της διακεκριμένης Άννας Ιακώβου , ζωντανεύει με πάρα πολύ όμορφο και σχεδόν παιχνιδιάρικο τρόπο αυτό το τόσο ξεχωριστό σχολείο και η εικονογράφηση της Αγγελικής Δελεχά μας το δείχνει σαν παραμυθένιο. Και θυμίζει σε εμάς τους γονείς , αλλά και στα παιδιά ότι αξία δεν έχει ένα υπερσύγχρονο σχολείο, αλλά η ίδια η αγάπη και η επιθυμία για τη γνώση, που ξεπερνά κάθε δυσκολία.