Λένε πως η ίδια η ζωή φτιάχνει τις πιο συναρπαστικές ιστορίες, τα πιο εκπληκτικά μυθιστορήματα, αυτά που η φαντασία του ανθρώπου δεν φτάνει να δημιουργήσει. Διαβάζοντας το πρώτο μυθιστόρημα ενηλίκων της Μυρσίνης Βιγγοπούλου, που φέρει τον τίτλο «Στέφανα από λυγαριά», δεν μπορεί κανείς παρά να το παραδεχτεί κι ο ίδιος. Η αγαπημένη συγγραφέας, που μας έχει συνηθίσει να διαβάζουμε με λαχτάρα τα παιδικά και εφηβικά της βιβλία, μας χάρισε αυτή την φορά ένα απολαυστικό μυθιστόρημα για ενήλικες. Βασισμένη σε αληθινές ιστορίες, τις οποίες άκουσε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους, όπως ακριβώς τις έζησε, τις αναβίωσε και μας τις χάρισε με την υπέροχη γραφή της, καταφέρνοντας να μας ταξιδέψει στον χρόνο και στον τόπο.
Λίγα λόγια για την ιστορία του βιβλίου
Στο βιβλίο ακολουθούμε τα βήματα του Δημητρού και της Γιωργίτσας, στα ξεχωριστά μονοπάτια τους, μέχρι την στιγμή που ο Θεός θα τους φέρει και τους δυο στο σταυροδρόμι που συναπαντήθηκαν.
Η οικογένεια του Δημητρού, έφτασαν στην Ελλάδα πρόσφυγες απ’ τα Βουρλά της Μικράς Ασίας και εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλονίκη, από εκεί βρέθηκαν στην Κασσάνδρα, στο Μετόχι της Αγίας Αναστασίας και τέλος πάλι πίσω στην Θεσσαλονίκη, στην Νέα Κρήνη. Μια ζωή συνεχών μετακινήσεων και δυσκολιών. Μα και μια ζωή γεμάτη νόημα με άξονά της την βαθιά πίστη στον Θεό και τους Αγίους Του, με σκληρό αγώνα, εργασία και αισιοδοξία. Διαβάζοντας κανείς τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι, καθώς και χιλιάδες άλλοι, αναρωτιέται κανείς πώς τα κατάφεραν και όχι μόνο επιβίωσαν, μα πρόκοψαν και προόδευσαν βοηθώντας και όσους ανθρώπους πέρασαν από δίπλα τους.
Η Γιωργίτσα, ήταν ένα κορίτσι ορφανό. Έχασε την μάνα της 9 χρονών παιδάκι και βρέθηκε να ξενοδουλεύει από τόσο μικρή. Οι αδερφές της όσο μπορούσαν την συνέτρεχαν, μα άλλοι όριζαν τότε τις ζωές των γυναικών και λίγα πράγματα φαινομενικά κατάφερναν. Δούλεψε σε πλούσια σπίτια, δέθηκε με τους ανθρώπους, μα κάθε φορά ο αποχωρισμός γινόταν απότομα και σκληρά. Αδικία και δάκρυα μπλέκονταν με τις ευλογίες και την συμπόνια.
Τα συναισθήματά μου καθώς διάβαζα το βιβλίο
Διαβάζοντας το βιβλίο πολλές φορές έκλαψα και άλλες τόσες ένιωσα να ανατριχιάζω από δέος. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: βαθιά κι αληθινή πίστη μέσα σ’ αγνή και άδολη καρδιά. Γι’ αυτούς η πίστη δεν ήταν απλά μια τυπική ευλάβεια. Στερημένοι από κάθε ανθρώπινο μέσον κι αποκούμπι, μοναδικό τους στήριγμα ήταν ο Θεός κι οι Άγιοί Του. Οι Άγιοι δεν ήταν μορφές σε εικόνες. Ήταν ζωντανοί, ολοζώντανοι. Τους έλεγαν τους καημούς, τα παράπονα και τις χαρές τους. Τους έβλεπαν σε όνειρα να τους δίνουν μηνύματα και τους συναντούσαν στα σοκάκια της Σαλονίκης και στα χωράφια. Κι αυτό ήταν εντελώς φυσικό γι’ αυτούς. Ούτε φόβος, ούτε αμφιβολία, ούτε δισταγμός. Σε εμάς τους ανθρώπους του 21ου αιώνα, που ο ορθολογισμός έχει περάσει πια στα γονίδιά μας, όλα αυτά μας φαίνονται ίσως σαν παραμύθια ή απλώς ως αφέλειες αγράμματων ανθρώπων. Την απάντηση σ’ αυτό την δίνει μέσα στο ίδιο το βιβλίο, ένα ψωμωμένο στάχυ στην ερώτηση ενός αχυροκαλάμου: «Τι είναι το θαύμα;» – «Ένα δώρο του Θεού είναι στον κουρασμένο άνθρωπο. Άλλοτε για να τον φέρει στον δρόμου Του, άλλοτε για να τον γλυκάνει». – «Εκείνοι το καταλαβαίνουν; Μα… οι άγιοι πώς εμφανίζονται;» – «Η λογική δεν το δέχεται. Μόνο αυτοί που έχουν πίστη άδολη το νιώθουν. Οι άγιοι είναι τα αγαπημένα παιδιά του Θεού. Σαν αστραπή τρέχουν στα περατα της γης και βοηθούν τοςυ ανθρώπους. Όσους τιμούν τη μνήμη τους, τους κερνούν ευλογίες»…
‘Ενα αλλιώτικο happy end
Ένα ακόμα στοιχείο που κεντρίζει το ενδιαφέρον, μέσα στα πολλά, είναι το πώς οι ήρωες της ιστορίας, γλιτώνουν από θανατερούς κινδύνους. Θα έλεγε πάλι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, που έχει μεγαλώσει με τις χολυγουντιανές ταινίες, που πάντα ο καλός κερδίζει, ενώ στην ζωή του βλέπει το κακό να βασιλεύει, πως αυτά είναι παραμύθια, αμερικανιές. Μα εδώ το, ας μου επιτραπεί η φράση “happy ending” είναι εντελώς αλλιώτικο. Εδώ μπαίνει πάλι το στοιχείο της πίστης. Οι άνθρωποι αυτοί δεν στήριζαν καμιά ελπίδα σε ανθρώπους και αντικείμενα. Στον Θεό πρόστρεχαν, σ’ Εκείνον εμπιστεύονταν την ίδια τους την ζωή, καθώς βάδιζαν τον δρόμο της αγάπης, της αδελφοσύνης, της τιμιότητας. Ζούσαν, όσο μπορούσαν κάνοντας καλό. Με τις αδυναμίες και τα λάθη τους, σαν άνθρωποι, μα πάντα σε εγρήγορση για τον «διάτανο», για τον κακόβουλο που περίμενε την αδύναμη στιγμή για να τους επιτεθεί. Όλη τους η ζωή ήταν μέσα στις κακουχίες: σκληρή σωματική εργασία για να έχουν τα απαραίτητα να ζήσουν, φτώχεια, ορφάνια, κακομεταχείριση, κοντά στις κοινές δυστυχίες που φέρνει πάντα ο πόλεμος. Σ’ όλα αυτά συχνά προσετίθετο και ο κίνδυνος για την ίδια τους την ζωή. Μέσα σ’ όλα αυτά πάλευαν για την τιμιότητα και την ακεραιότητα, χωρίς πολλά λόγια, μα με πράξεις.
Ο προφητάναξ Δαυίδ το έχει περιγράψει τόσο υπέροχα στον 90ο ψαλμό: «Ο κατοικών ἐν βοηθείᾳ τοῦ ῾Υψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου, καὶ ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν, ὅτι αὐτὸς ρύσεταί σε ἐκ παγίδος θηρευτῶν καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. ἐν τοῖς μεταφρένοις αὐτοῦ ἐπισκιάσει σοι, καὶ ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐλπιεῖς· ὅπλῳ κυκλώσει σε ἡ ἀλήθεια αὐτοῦ. οὐ φοβηθήσῃ ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας, ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ. πεσεῖται ἐκ τοῦ κλίτους σου χιλιὰς καὶ μυριὰς ἐκ δεξιῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγγιεῖ·» Η λύτρωση του ανθρώπου που ζεί στηριζόμενος στον Θεό, δεν είναι ένα χολυγουντιανό happy ending. Είναι απλώς η διαρκής παρουσία του Θεού στην ζωή του, που επιβεβαιώνεται κραυγαλέα, μέσα από γεγονότα θαυμαστά. «Ακουμπήστε με εμπιστοσύνη πανω μας. Δεν υπάρχει πόνος, που δεν έχει γιατρειά. Ο φόβος είναι δουλειά του πονηρού. Θα τον νικήσεις, αν αγαπήσεις τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ο Κύριος να ενισχύει την πίστη σας. Αυτή η πίστη φέρνει μαζί της την ελπίδα. Κανένας δεν είναι μόνος. Κανένας δεν είναι απροστάτευτος», λέει το σιωπηλό κάλεσμα της Αγίας Μαρίνας σε όσους μπορούν να το αφουγκραστούν, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου “Στέφανα από λυγαριά”…
Ένα αληθινά ξεχωριστό μυθιστόρημα
Το βιβλίο «Στέφανα από λυγαριά» για μένα δεν ήταν απλά ένα μυθιστόρημα. Οι αληθινές ιστορίες ανθρώπων, που πάλεψαν και αγωνίστηκαν, ζώντας σε καιρούς δύσκολους, ταραγμένους, σε εποχές φοβερής διχόνοιας και σπαραγμού, ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Κοντά στην ανακάλυψη της σκληρής καθημερινότητας των απλών ανθρώπων της εποχής εκείνης, της πρόσφατης ιστορίας της πατρίδας μας, είδα τον παραλογισμό του πολέμου, αλλά και του αδερφοκτόνου σπαραγμού. Μέσα σε κάθε κακό, πάντα βρίσκονται ψήγματα καλωσύνης, που αν και μικρά, είναι ικανά να αλλάξουν ζωές. Ταυτόχρονα η διαρκής βίωση του θαύματος στις ζωές τους, ακούμπησε μια πολύ ευαίσθητη χορδή μου, που αφορά προσωπικά βιώματα. Τα θαύματα είναι θαύματα για εκείνον που τα ζει. Συχνά μέσα στην δίνη του άκρατου ορθολογισμού μπορεί να αναρωτηθεί μετά από χρόνια αν όντως ήταν θαύμα ή μήπως ήταν απλά μια σύμπτωση ή καθαρή τύχη. Διαβάζοντας όμως αυτές τις ιστορίες, εδραιώνεται η πίστη πως τα θαύματα είναι αληθινά, καθημερινά, διαρκή, όπως η παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Αρκεί να έχουμε μάτια να τα βλέπουμε, όπως είχαν οι ήρωες στα «Στέφανα από λυγαριά».
Είθε.
Σας φιλώ!
Αν θέλετε μπορείτε να ακούσετε τι είπα για το βιβλίο στην εκπομπή Ραδιοπαραμυθία της Πειραϊκής Εκκλησίας 91.2 FM και την Σοφία Χατζή στο παρακάτω βίντεο. Προηγείται μια υπέροχη παρουσίαση του βιβλίου από την επιμελήτρια του κ. Δήμητρα Σταύρου και έπεται η δική μου γνώμη, στο β’ μέρος της εκπομπής.
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο της Μυρσίνης Βιγγοπούλου "Στέφανα από λυγαριά" από τις εκδόσεις Θύρα, με κεντρική διάθεση από τις Εκδόσεις Σταμούλη είτε στο eshop stamoulis.gr είτε σε όλα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία της περιοχής σας.