Καλό μήνα, με μεγάλη καθυστέρηση… Η ανάρτηση αυτή είναι στα πρόχειρα από τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου, κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως!
Μια γλυκειά μέδουσα αποφοίτησε από το νηπιαγωγείο κι η μαμά αναρωτιέται αν αυτό το λεπτεπίλεπτο , ζωηρό και ατίθασο μεδουσάκι θα μπορεί να κουβαλάει την τεράστια σχολική τσάντα…
Ο άντρας μου λέει πως για μένα ένα γεγονός δεν είναι γεγονός, αν δεν αγοράσω παπούτσια και φόρεμα. Ντάξει, είναι λίγο υπερβολικός, αλλά νομίζω πως για να αγοράσω το συγκεκριμένο παπούτσι, έψαξα σχεδόν όσο και για τα νυφικά μου! Και τα αγαπώ εξίσου 😉
Όταν τα παιδιά μας πάνε πρώτη δημοτικού, η μεγαλύτερη αγωνία είναι σε ποια δασκάλα “θα πέσουμε”. Εμείς είχαμε την ευτυχία να έχουμε μια υπέροχη δασκάλα, που αγαπήσαμε , γιατί αγάπησε τα παιδιά μας. Δυο χρόνια όμορφα περάσαμε μαζί και δεν θα μπορούσαμε, παρά να μαζευτούμε όλες οι μαμάδες μαζί για να της δώσουμε ένα συμβολικό δώρο. Να μας θυμάται, όπως θα τη θυμόμαστε κι εμείς!
Πόσο κλισέ αλήθεια ακούγεται η φράση “πως πέρασαν τα χρόνια!;” Δεν είναι όμως… Κρατάω στα χέρια μου τα ενδεικτικά προαγωγής τους και δακρύζω, γιατί εγώ τα θυμάμαι μωρούλια, τόσα δα μικρά, να χωράνε στο μισό μου χέρι κι εγώ να αγχώνομαι μην μου γλιστρήσουν στη μπανιέρα…. Ένα τριτάκι έχω πια κι ένα πρωτάκι. Για πότε δεν ξέρω. Μην ξεχνάω να ζω τις στιγμές τους Θεέ μου…
Μια από τις ευλογίες της νέας μας ζωής είναι οι καινούργιοι φίλοι. Είναι υπέροχο να γνωρίζεις ανθρώπους, με τους οποίους ταιριάζεις πάρα πολύ. Κι είναι όμορφο να περνάς αξέχαστα απογεύματα μαζί τους! Ένα τέτοιο απόγευμα περάσαμε στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με την καλύτερη παρέα. Κάναμε και κανό, μην τα ρωτάτε πώς, κάτι κύκλους πέρα δώθε έκανα και κατάφερα να βραχώ ολόκληρη. Και αναρρίχηση έκαναν τα παιδιά και βόλτα στο πάρκο κάναμε και χορό είδαμε στο Κανάλι. Ένα αξέχαστο στ’ αλήθεια απόγευμα!
Από τις ευλογίες του καλοκαιριού, τα ηλιοβασιλέματα δίπλα στη θάλασσα, με καλή παρέα, ουζάκι και καλάμαράκια.
Τα απογεύματά μας στη βεράντα περιλαμβάνουν επιτραπέζια, φρούτα, μπουγέλο και χαλάρωση. Εκείνες βέβαια προτιμούν τις κούνιες… 😉
Ένας πολύ δύσκολος χειμώνας και μια άνοιξη, που σχεδόν δεν πήραμε ανάσα ήταν το προηγούμενο διάστημα. Επιτέλους ηρεμία και λίγος χρόνος με τον καλό μου…
Οι τελευταίες μέρες του Ιουνίου μας επιφύλασσαν έναν από τους μεγαλύτερους καύσωνες. Αφού λοιπόν τελείωσαν τρία πακέτα νερόμπομπες, δεν πτοηθήκαν! Πήραν τον κουβά και συνέχισαν ακάθεκτες το μπουγέλωμα!
Αν και έγινε στις αρχές του Ιουνίου, το άφησα για το τέλος της ανάρτησης. Η εις πρεσβύτερον χειροτονία του άντρα μου, ήταν μια από τις μέρες, που δύσκολα θα ξεχάσω, γιατί ήταν σημαδιακή κι ευλογημένη.
Να έχουμε έναν όμορφο Ιούλιο!
Σας φιλώ!